از تو چه بگویم که تمام کلمات در برابرت حقیرند . واژه ها ٬ احساسات ٬
گل ها ٬ عطر و زیبایی ها نمی توانند توصیفت کنند . قلب تو به وسعت دریاست٬
دلت به پاکی یاس و مهرت به اندازه ی کهکشانی است که در آن ستاره ها
چشمک زنان می پرسند چگونه می توان ستایشگر این همه لطف و مهربانی
شد . ای که دستانی به لطافت مریم و وجودی صاف همانند آینه داری٬ این را
بدان که نام پاک و مقدس تو تا ابد در نهانخانه ی قلبم جاوید خواهد ماند و هیچ
واژه ای جز اسم قشنگت قادر به ستایش تو نخواهد شد .
برای کسی می نویسم که در زندگی ام قلبم را سرخ کرد و وجودش و نگاهش
تا عمیق ترین گودال های ناشناخته ی سلول هایم فرو رفت .
آن قدر بغض در گلو دارم که صبور ترین واژه ها همسایه ام نمی شوند .
به خاطر تو روزی صد بار می میرم و زنده می شوم . در چشم هایت که نگاه
می کنم می شوم لبریز از کلماتی که هنوز در فرهنگستان لب ها نیامده .
من تو را چگونه تشخیص دهم از آن همه .... !
باور کن معمار واژه ها نشده ام . فقط قلب کدرم دردش زیاد شده است .
کیست در این فراسوی زمان مرا درک کند و سنگینی شولای رنج و اشک
را از دوشم بردارد .
- تقدیم به پدر عزیزم -
به امید سلامتی ات !
آنچه هسته باید نخست در دل خاک بشکافد ٬ تا راز دلش در آفتاب عریان شود .
شما نیز باید رنج «شکافتن» را تجربه کنید تا به «شکفتن» در رسید.
«جبران خلیل جبران»
آهنگری بود که با وجود رنج های متعدد و بیماری اش عمیقاً به خدا عشق می ورزید. روزی یکی از
دوستانش که اعتقادی به خدا نداشت از او پرسید: « تو چگونه می توانی خدایی را که رنج و بیماری
نصیبت می کند دوست داشته باشی؟ »
آهنگر سر به زیر آورد و گفت:« وقتی که می خواهم وسیله ای آهنی بسازم یک تکه آهن را در کوره
قرار می دهم. سپس آن را روی سندان می گذارم و می کوبم تا به شکل دلخواهم درآید. اگر به
صورت دلخواهم درآمد می دانم که وسیله مفیدی خواهد بود اگر نه آن را کنار می گذارم.
همین موضوع باعث شده است که همیشه به درگاه خداوند دعا کنم که خدایا! مرا در کوره های
رنج قرار ده اما کنار نگذار! »